The Secret School
by Ioannis Polemis

Greek Poet (1862 – 1924)

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Ιωάννης Πολέμης

http://androspoets.homestead.com/PolemisIoannis.html
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/iwannhs_polemhs_poems.htm

On the outside, black desperation,
tangible darkness of bitter slavery,
but inside in the vaulted church,
the church which assumes every night
the image of a school,
there is the trembling light of the oil lamp
lighting up the dreams
and gathering the enslaved children from all around.

There, persecuted, lives the chained fatherland of the slave.
The hoarse voice of the priest, the teacher there emboldens the long-suppressed hopes with enchanting words.
There the soul bitterly listens to
the pain of slavery, there it sees
what it lost, what it has, what it should have.

And up high from the icon of Christ,
which deafens the mouths of the deceivers
and throws and crushes and rolls
into the abyss the thrones of the tyrants
and from the silence which binds the choking nous to the neck,
and from the ancestors the unfading books
which show the immemorial glories

a psalm is heard
with deep melodies of another world
and each, with hair standing on end, hearing the prophetic words of the teacher
                     in a heavy voice:
"Do not be afraid of the darkness!
Freedom will dawn, like the radiant morning star, after a long night."

Απ' έξω μαυροφόρ' απελπισιά,
πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι,
και μέσα στη θολόκτιστη εκκλησιά,
στην εκκλησιά, που παίρνει κάθε βράδυ
την όψη του σχολειού,
το φοβισμένο φως του καντηλιού
τρεμάμενο τα ονείρατα αναδεύει,
και γύρω τα σκλαβόπουλα μαζεύει.

Εκεί καταδιωγμένη κατοικεί
του σκλάβου η αλυσόδετη πατρίδα,
βραχνά ο παπάς, ο δάσκαλος εκεί
θεριεύει την αποσταμένη ελπίδα
με λόγια μαγικά,
εκεί η ψυχή πικρότερο αγροικά
τον πόνο της σκλαβιάς της, εκεί βλέπει
τι έχασε, τι είχε, τι της πρέπει.

Κι απ' την εικόνα του Χριστού ψηλά,
που εβούβανε τα στόματα των πλάνων,
και ρίχνει και συντρίβει και κυλά
στην άβυσσο τους θρόνους των τυράννων,
κι από την σιγαλιά,
που δένει στο λαιμό πνιγμού θηλιά,
κι απ' των προγόνων τ' άφθαρτα βιβλία,
που δείχνουν τα πανάρχαια μεγαλεία,

ένας ψαλμός ακούγεται βαθύς
σα μελωδίες ενός κόσμου άλλου,
κι ανατριχιάζει ακούγοντας καθείς
προφητικά τα λόγια του δασκάλου
με μια φωνή βαριά.
«Μη σκιάζεστε στα σκότη! Η λευθεριά
σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι
της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει».